గడ్డుసవాళ్లు

బకాసురుడికి ఆహారంగా ఎవరు వెళ్లాలని ఆ కుటుంబమంతా పెనుదుఃఖంతో కుదేలవుతోంది. ఆ సమయంలో, పరమ గంభీరమైన ఆ వాతావరణంలోకి ఒక పసిపిల్లవాడు కర్రొకటి చేతపట్టుకుని, ముద్దుమాటలతో ప్రవేశించాడు. '... ఏనా రక్కసు గిట్టి చంపి, చులుకవత్తు... మీరేడ్వగా వలవదనుచు కలయ నోదార్చ...' బోయాడు. బాలుడి చేష్టలతో, ఆ మాటలతో బరువైన వాతావరణం ఒక్కసారిగా మారి తేలికపడింది. ఆ మార్పు కారణంగానే కుంతీదేవివంటి కులీనురాలైన స్త్రీ పరాయి కుటుంబ సమస్యలోకి తలదూర్చడానికి వెసులుబాటు దొరికింది. ఆ కుటుంబానికి ఎంతో భారమైన సమస్యను కుంతీదేవి తేలిగ్గా పరిష్కరించింది, అది వేరే విషయం. ఇప్పటికీ రచనల్లోగాని, చలన చిత్రాల్లోగాని ఒకానొక బరువైన ఘట్టం ముగియగానే- ఏదో విధంగా హాస్య సన్నివేశం కల్పించడంలో ఆదికవిదే ఒరవడి! దానికి పిల్లల మాటలు, చేష్టలు గొప్ప వనరులు. పిల్లల ముద్దు పలుకులు దుఃఖాన్ని దూరం చేస్తాయి. మనసును తేలిక చేస్తాయి. దీపం వెలిగించగానే చీకటి తొలగిపోయినట్టు- పసివాళ్ల బోసినవ్వు కళ్లపడగానే మన చికాకు పారిపోతుంది. అలసట తీరిపోతుంది. పై ఘట్టంలో బాలుడివి 'తొక్కుపలుకులు' అన్నాడు నన్నయ్య. 'తానో లాములు... తండ్రి పేరెవరయా? దాచాతమాలాలు!' అంటాడు విశ్వనాథవారి బాలరాముడు. 'మరి నా పేరేమిటి' అని అడిగింది కౌసల్య. 'అమ్మగాలు' అన్నాడు 'ర' పలకని రాముడు. 'కాదు కౌసల్య' అంది అమ్మ. ఆ పేరు నోరు తిరక్క రాముడికి కళ్లలో నీళ్లు తిరిగాయి. దాంతో అమ్మకు గుండె చివుక్కుమంది. 'కౌసల్యను కానే కానులే! అమ్మనే' అనేసి రాముణ్ని హత్తుకుని ముద్దాడింది. ఇవన్నీ కళ్లలో నీళ్లు తెప్పించే పరమ ఆర్ద్రమైన పలుకులు. ఈ జాతి తన గుండెపుటల్లో దాచిపెట్టుకున్న నెమలిఈకలు. బాల్యం అంటే బెంగకు చిరునామా. మనసును కొన్నేళ్ల వెనక్కి పరిగెత్తించే తూనీగ- బెంగ. మనిషి మనసు బెంగల, బాల్యస్మృతుల నేలమాళిగ!

పెద్దయ్యాకా రాక్షసుడయ్యే మనిషి సైతం బాల్యంలో మాత్రం దేవుడే! 'బొటవ్రేల ముల్లోకములు చూచి లోలోన ఆనందపడు నోరులేని యోగి... సతిని ముట్టని నాటి సాంబమూర్తి... ఉయ్యాల దిగని భాగ్యోన్నతుండు... తన ఇంటి క్రొత్త పెత్తనపు దారు' అని వర్ణించారు మహాకవి జాషువా. 'ఎవరు ఎరుంగరు ఇతనిది ఏ దేశమోగాని... మొన్న మొన్ననె ఇలకు మొలచినాడు... ఏమి పనిమీద భూమికి ఏగినాడొ! నుడువ నేర్చిన పిమ్మట అడుగ వలయు...' అనుకొని మాటలు నేర్చేదాకా వేచి చూడాలన్నారు. మనిషి జీవితంలో కొన్నేళ్లపాటు అమూల్య ఆనందాన్ని అందించే అమృతశక్తి బాల్యం- అన్నారు దాశరథి. ఆనందకరమైన బాల్యపు రోజుల్లో 'చినుకులను దిస్సమొలతో చని చేతులు చాచుకొంచు జగ్గుల నవ్వుల్‌ తనరగ, శాంతాదేవీ వనితామణి కొడుకు వాన వల్లప్పాడెన్‌' అన్నారు విశ్వనాథ.ఏం ఆడటానికైనా అసలు బాల్యం ఏదీ? సినిమా బురదలో, సెల్‌ఫోన్‌ వరదలో, టీవీ తుపానులో, ఇంటర్నెట్‌ ఉప్పెనలో బాల్యం మునిగిపోయి డ్రైనేజీలో కలసిపోయింది. అమాయకత్వం ఆవిరైపోయింది. బతుకులో సొగసు చివికిపోయింది. తొక్కుపలుకులు వినమరుగయ్యాయి. ముద్దుపలుకులు మోటతనాన్ని నింపుకొన్నాయి. బాల్యం- బాల్యంలోనే ముదిరిపోయింది.

ఇప్పుడు ఆ వినోద సాధనాలు, లైంగిక విజ్ఞాన సాధనాలుగా మారిపోయాయన్నది చాలామంది ఫిర్యాదు. అయినా ఇప్పటికీ అరవై ఎనిమిది శాతం పిల్లలకు లైంగిక సమాచారానికై తల్లిదండ్రులపై ఆధారపడటమే ఇష్టం- అంటున్నారు కెనెడియన్‌ అసోసియేషన్‌ ఫర్‌ ఎడాలిసెంట్‌ హెల్త్‌వారు. ఆ రకమైన సమాచారం చెప్పడం గాని, వివరించడం గాని తల్లిదండ్రులకు ప్రాణసంకటంగా తయారైంది. 'బస్సుల్లో వెళుతున్నప్పుడో లేక ఏ కిరాణా షాపులో సరకులు కొంటున్నప్పుడో వీడి నోటినుంచి దూసుకొచ్చే ప్రశ్నలు నాకు వణుకు పుట్టిస్తున్నాయి' అని నాలుగేళ్ల బిడ్డల తల్లులూ వాపోతున్నారు. ఇబ్బందికరమైన దృశ్యాలు వస్తున్నప్పుడు ఛానెళ్లు మార్చేయడం, ఇబ్బందికరమైన ప్రశ్నలు అడిగినప్పుడు మాట మార్చేయడంవల్ల పిల్లలు అసంతృప్తికి లోనవుతారని, వారిలో ఆసక్తి మరింత పెరుగుతుందని అధ్యయనాలు వెల్లడిస్తున్నాయి. కాలం మారేటప్పుడు ఎదురయ్యే సాంస్కృతికపరమైన కుదుపు(కల్చర్‌షాక్‌) ఇప్పుడు తల్లిదండ్రులను వేధిస్తోంది. పిల్లలు కోరే లైంగిక సమాచారం అందివ్వడమే తల్లిదండ్రులకు మేలు అని నిపుణులు వాదిస్తారు. అలా ఇవ్వకపోతే వాళ్లు ఇతరత్రా(?) మార్గాలు వెతుక్కుంటారని, అపోహలకు లోనయ్యే అవకాశాలు ఎక్కువని నిపుణుల అభిప్రాయం. అంటే ప్రతి కుర్రాడికీ ఒక్కో కొక్కోకమో, కామసూత్ర గ్రంథమో కొని చదివించాలేమోనన్న భయం, అపోహ తల్లిదండ్రుల్లో వ్యాపిస్తోంది. కాదు, చందమామ కథల్లా జంతుపాత్రల ఆధారంగా లైంగిక సమాచారం వివరించడం తేలికేనని నిపుణులు వివరిస్తున్నారు. ఇదంతా చూస్తుంటే ఇప్పటివరకూ పిల్లలు బాల్యాన్నే కోల్పోయారనుకుంటున్నాం, కొంపదీసి యౌవనాన్ని సైతం కోల్పోబోతున్నారా అని పెద్దలు అనుమానించాల్సి వస్తోంది!
(Eenadu, Editorial, 28:09:2008)
_____________________________